W 1915 r. firma Albatros Flugzeug-Werke G.m.b.H opracowała projekt nowego samolotu rozpoznawczego, oznaczony L-6 (wg [2]- było to oznaczenie fabryczne samolotu Albatros B-II). Przy jego budowie wykorzystano doświadczenia uzyskane przy eksploatacji świetnego na owe czasy samolotu Albatros B-II. Samolot był lepiej przystosowany do działania w warunkach bojowych. Miał sylwetkę bardzo podobną do samolotu Albatros B-II. Był to jednak zaprojektowany od podstaw nowy samolot różniący się szeregiem zmian konstrukcyjnych. Zastosowano mocniejszy silnik Benz Bz-III o mocy 110 kW (150 KM), uzbrojenie strzeleckie obserwatora oraz uzbrojenie bombowe (wg [1]). Natomiast wg [2]- samolot Albatros C-I był konstrukcją inż. Roberta Thelena, został oparty w dużym stopniu na projekcie samolotu Albatros DD z 1913 r., który był ostatnią konstrukcją E. Heinkla, wykonaną przez niego w wytwórni Albatros.

Został skierowany do produkcji seryjnej pod oznaczeniem wojskowym Albatros C-I. Również w 1915 r. zbudowano wersję Albatros C-Ia napędzaną mocniejszym silnikiem Argus As-III. Produkowana była na licencji w wytwórniach Linke-Hoffmann, BFW, LFG (Roland) i MFW (wg [5]- monto­wany również w filii Albatrosa w Warszawie- REFLA Militaerwerkstatten). W 1917 r. wprowadzono do produkcji wersję szkolną Albatros C-Ib, produkowaną przeważnie przez wytwórnię Mercur Flugzeugbau. Razem w latach 1915-1917 wyprodukowano 745 egz. we wszystkich wersjach (wg [1]). Natomiast wg [2] zbudowano 634 szt. w 1915 r. i 110 szt. w 1916 r. Ponadto 1 egz. wzorcowy zbudowano w Ostdeutsche Albatros Werke w Pile, nie podejmując jednak przewidzianej tam produkcji seryjnej. Produkcję Albatrosa C-I zaniechano na rzecz nowocześniejszego samolotu Albatros C-III.

Samoloty Albatros C-I były w użytku od czerwca 1915 r. Stosowano je na Froncie Zachodnim i w Rosji. Pod koniec wojny były stosowane przeważnie jako szkolne i łącznikowe, a znaczną ich liczbę wycofano do składnic sprzętu. Po zakończeniu I wojny światowej używany był w Jugosławii, Rumunii, ZSSR i Finlandii.

Za