Cukrownia "Wrocław" została zbudowana w 1890 r. pomiędzy ówczesnym Wrocławiem, a wsią Psie Pole (Hundsfeld), przy linii kolejowej, na skraju wsi Karłowice. Była własnością spółki Schottwitz A.Cr zawiązanej przez panów Theodora Ehrlicha i Hansa Fromberga. W roku tym zbudowano budynek główny cukrowni (surownię) wraz z kotłownią i 86 metrowym kominem oraz zaplecze mieszkalne. W odniesieniu do współczesnych technik, cukrownia opierała proces produkcji na dość prymitywnych technologich, słabo jeszcze zorganizowanych w linię produkcyjną, lecz już wówczas jej przerób dobowy buraków wynosił około 1000 t buraków na dobę. Do lat 20-tych XX wieku cukrownia produkowała cukier surowy. W latach 1922-1931 cukrownia przechodziła gruntowną modernizację, w wyniku której jej zdolność przerobu buraków wzrosła do 1900 t buraków na dobę, co należy uznać jako wysoką i rzadko spotykaną skalę produkcji cukru pojedynczej europejskiej fabryki. W czasie II wojny światowej na terenie cukrowni mieściłl się duży obóz pracy przymusowej.

II wojna światowa poczyniła wiele szkód. W 1945 r. spalony został budynek magazynu wysłodków, zbombardowany duży magazyn cukru nr 4 i 5 i od wybuchu min uszkodzony został budynek wirowni, biur i budynek wagi wozowej. Po zakończeniu działań wojennych cukrownię upaństwowiono i już w roku 1945 podjęto przygotowania do jej uruchomienia. Część urządzeń ściągnięto m.in. ze zniszczonej wojną cukrowni w Bierutowie. Pierwsza powojenna kampania trwała od 08.11.1946 r. do 02.02.1947 r. Przerobiono 60 tys. ton buraków i wyprodukowano 6837 ton cukru, 150 ton wysłodków suchych i 2389 ton melasy. Przerób dobowy wynosił 880 ton. Cukrownia organizacyjnie wchodziła w skład Przedsiębiorstwa Panstwowego Cukrownie Dolnośląskie jako jeden z jego zakładów produkcyjnych. Kolejne modernizacje prowadzone od 1959 r. przebudowały proces technologiczny z operacji periodycznych na ciągłe, unowocześniały wyposażenie, wprowadzały dość szeroko automatyzację procesów. Automatyzacja procesów Cukrowni Wrocław pod koniec jej działalności w dużym stopniu oparta jest o systemy elektroniczne i informatykę. W wyniku kolejnych etapów modernizacyjnych przerób cukrowni wzrósł do ok. 3000 ton buraków na dobę, zainstalowano urządzenia umożliwiające produkcję własnej energii elektrycznej o mocy 6 MW. Poczyniono również duże postępy w dziedzinie ochrony środowiska budując w 1979 r. stacje odpylania spalin kotłowych oraz w 1987 roku biologiczną oczyszczalnię ścieków, spełniającą wymogi nowoczesnych norm. W starych murach znajdowała się całkiem nowoczesna fabryka.

W 1990 r. decyzjami rządowymi zlikwidowana została struktura wielozakładowych przedsiębiorstw cukrowniczych i Cukrownia "Wrocław" z zakładu podległego P.P. Cukrownie Dolnośląskie została przekształcona w samodzielne Przedsiębiorstwo Państwowe - Cukrownia Wrocław. W 1995r cukrownia zmieniła formę organizacyjną uzyskując status spółki akcyjnej i w tej formie działała do 2009 r. Cukrownia "Wrocław" Spółka Akcyjna, wpisana jest do Krajowego Rejestru Sadowego pod numerem KRS 75918. W pierwszym okresie istnienia spółki 100% akcjonariuszem był Skarb Państwa, który w 1996r 51% akcji przekazał tworzonej Śląskiej Spółce Cukrowej SA. Następnie większościowy pakiet akcji S.S.C. S.A. został wykupiony przez Saint Louis Sucre - koncern francuski którego głównym akcjonariuszem jest niemiecki koncern cukrowniczy SÜDZUCKER AG. Kapitał akcyjny Cukrowni Wrocław S.A. wynosił 15 844 00 zł. Areał surowcowy Cukrowni "Wrocław" wynosi 3900 ha i położony był w powiatach: wrocławskim, trzebnickim, namysłowskim i oławskim. Zdolność przerobowa Cukrowni "Wrocław" wynosiła 3000-3200 ton buraków na dobę, co umożliwiało dobową produkcję cukru w granicach 500 t. Głównym produktem Cukrowni "Wrocław" był cukier biały kryształ niesegregowany pakowany w 25 i 50 kg worki oraz w opakowania 1 kg.

W 2007 r. UE wprowadziła przepisy wymuszające ograniczenie produkcję cukru w Europie w konsekwencji obniżenia ceł na cukier i taniego importu m.in. z Chin czy Ameryki Płd. Firmy które wypełnią ten warunek miały otrzymać z Brukceli dodatkowe pieniądze - ok. 300 euro za każdą tonę niewyprodukowanego cukru. SÜDZUCKER postanowił niezwłocznie zamknąć posiadane cukrownie, m.in. we Wrocławiu. W 2007 r. wystawiono na sprzedaż lokomotywę zakładową Ls60-5933. Produkcję cukru na Sołtysowicach zakończono w 2008 roku. Cukrownia zajmowała teren ok. 50 ha, z czego teren fabryczny i plac surowcowy położony przy al. Poprzecznej obejmował ok. 11 ha, a ok. 39 ha teren gospodarki wodno-ściekowej położonej pomiędzy ulicą Kanonierską, a rzeką Widawą. Tereny po zamkniętej cukrowni uwzględniono w „Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Wrocławia”, które powstało w 2006 roku i zaktualizowano w 2010 roku. Dla tych terenów przewidziano m.in. funkcje:
- funkcja komercyjna/handlowa- tzw. Sołtysowice Komercyjne obejmujące mniejszą część terenu głównego cukrowni i placu surowcowego oraz większą część terenu gospodarki wodno-ściekowej,
- funkcja mieszkaniowa wielorodzinna - tzw. Sołtysowice Wielorodzinne - obejmujące większą część terenu głównego Cukrowni i placu surowcowego,
- funkcja komunikacyjna, na terenie pomiędzy ul. Kanonierską, a rzeką Widawą przechodził będzie odcinek Śródmiejskiej Obwodnicy Wrocławia,
- funkcja przeciwpowodziowa, na terenie pomiędzy ul. Kanonierską, a rzeką Widawą przechodził będzie odcinek wału przeciwpowodziowego
Wobec braku wpisania obiektów cukrowni do rejestru zabytków SÜDZUCKER zgodnie z prawem mógł je wyburzyć, co rozpoczęto w 2009 r. W 2010 r. wszystkie obiekty zrównano z ziemią. W latach 2009-2011 zrealizowano szereg prac przygotowawczych do sprzedaży terenu. Uporządkowano pozostające po stronie cukrowni 10 mieszkań zakładowych, sprzedano miastu kilka mniejszych działek na cele komunikacyjne, zdemontowano wszystkie maszyny i urządzenia, wyburzono całość budynków i budowli, zrekultywowano tereny gospodarki wodno-ściekowej i dokonano podziału działek. Tak zakończyła się historia Cukrowni Wrocław.

(uzup. moose)