Kościół powstał w latach 80. XIX stulecia, według projektu architekta diecezjalnego Josepha Ebersa. Wznoszono go razem z klasztorem sióstr Dobrego Pasterza, które zajmowały się moralnie zaniedbanymi dziewczętami. Temu zgromadzeniu służył aż do zakończenia II wojny światowej.

Kościół znajdował się na terenie katolickiej parafii św. Piotra Kanizjusza. Wezwanie Najświętszego Serca Jezusowego otrzymał podczas wojny, gdy ustanowiono przy nim tzw. lokalię, czyli filię macierzystej parafii. W czasie oblężenia Wrocławia w 1945 roku, w związku z planami budowy lotniska na obecnym placu Grunwaldzkim, hitlerowcy zburzyli kościół św. Piotra Kanizjusza (stał przy obecnej ul. Grunwaldzkiej). Mniej ucierpiał kościół Najświętszego Serca Jezusowego, więc po wojnie stał się świątynia parafialną i powierzono go księżom Salezjanom. Uroczyste erygowanie parafii nastąpiło 10 kwietnia 1946 roku. Początkowo nabożeństwa odprawiano w prowizorycznej kaplicy za ołtarzem głównym. Odbudowa kościoła trwała 2 lata.

Natomiast klasztor ss. Dobrego Pasterza przekazano polskiemu zgromadzeniu o tym samym charyzmacie czyli siostrom Matki Bożej Miłosierdzia. W 1993 roku powstał przy klasztorze Dom Samotnej Matki pod wezwaniem św. Faustyny.

Świątynia utrzymana jest na zewnątrz w skromnych formach neogotyckich zubożonych dodatkowo podczas wojny, kiedy to zniszczona została i nieodbudowana wieża od strony północno-wschodniej. Bryła kościoła otoczona jest zabudowaniami klasztornymi, plebanią i od 1990 r. Domem Prowincjalnym Towarzystwa Salezjańskiego

Za: