Dzisiejszy kościół św. Augustyna wzniesiony został staraniem parafii przy nieistniejącym już dzisiaj kościele Zbawiciela (Stadt-Pfarrkirche zu St. Salvator). Zgodnie z ówczesnym zwyczajem rozpisany został konkurs. Jednak mimo nagrodzenia prac, żadnego nie skierowano do realizacji. Do budowy, zgodnie z sugestiami Krajowego Radcy Budowlanego Blümnera, wybrano projekt A.Böttchera i R.Gazego obejmujący kościół i dom parafialny (miał on służyć celom edukacyjnym i integracyjnym). Prace rozpoczęto na gruntach uzyskanych częściowo z darowizny a częściowo z zakupu. Kamień węgielny położono 16 września (lub października) 1906 r., a uroczyste poświęcenie świątyni miało miejsce 28.11.1909 r.
Po wojnie Konsystorz Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego prowadził rozmowy w sprawie sprzedaży kościoła zniszczonego w 45% podczas działań wojennych parafii św. Augustyna. Jednakże kwota jaką chcieli uzyskać ewangelicy, choć stanowiła jedynie ~10% kosztów późniejszego remontu, nie została zaakceptowana przez katolików, którzy 01.03.1948 r. zawarli 3-letnią umowę dzierżawną. Kościół jako świątynię rzymsko-katolicką poświęcono 04.09.1949 r. Odbudowany i w pełni przystosowany dla celów duszpasterstwa katolickiego staraniem duszpasterzy parafii - Braci Mniejszych Kapucynów kościół został rekonsekrowany 8 grudnia 1983 przez Metropolitę Wrocławskiego Ks. Kard. Henryka Gulbinowicza.
Zgodnie z duchem epoki ewangelicy wybudowali eklektyczny, monumentalny kościół z elementami secesyjnymi, romańskimi, a nawet bizantyjskimi. Jest to budowla centralna na planie krzyża greckiego z 9 wieżami. Transept zamknięty półkolistą absydą otoczoną wieńcem amfiladowo połączonych zakrystii i kaplic. Na skrzyżowaniu naw i transeptu wybudowano masywną, nie łączącą się przestrzennie z wnętrzem kościoła, czteropiętrową wieżę nakrytą strzelistym ostrosłupowym hełmem (jedną z najwyższych - 78 m - wież we Wrocławiu). Dolną i najwyższą kondygnację wieży otaczają tarasy z balustradami. Naroża tych balkonów zdobią po 4 wieżyczki zwieńczone ostrosłupowymi hełmami (wszystkie hełmy kryte blachą miedzianą). Elewacje drugiej kondygnacji (niewidoczne z poziomu gruntu) mają po 7 prostokątnych otworów okiennych nad którymi umieszczono wydatny, piaskowcowy fryz ząbkowy. Nad nim (3 kondygnacja) prostokątne miedziane tarcze zegarów. Elewacje najwyższej kondygnacji posiadają po 5 prostokątnych otworów, nad którymi umieszczono szereg medalionów tarczowych, a nad nimi fryz z profilowanych ciosów różnej wielkości. Cała (murowana z cegły) bryła kościoła oblicowana została kamieniem ciosowym (w formie rustyki) z gładkim cokołem, obramieniem okien oraz pilastrami w narożach. Laski i nadproża okienne płaskorzeźbione w kamieniu.
Bardzo ciekawe (zarówno pod względem wykonania, jak i treści nawiązującej do wezwania kościoła) są piaskowcowe portale zewnętrzne wykonanych przez R.Schipke (twórcę m.in. dekoracji portalu Politechniki Wrocławskiej od ul. Norwida). Trzy z nich znajdują się w elewacji północnej, zaś w południowej i zachodniej po jednym. Pierwszy portal boczny po północnej części prezbiterium w górnej części pilastrów zawiera reliefy przedstawiające Adama i Ewę oraz Michała Archanioła z mieczem. W półkolistym tympanonie dwie kobiety u źródła, nad którym leci gołębica (Duch Święty). Pilastry drugiego portalu zdobi ornament złożony z wazonów z trzema kwiatami oraz putt. Całość spowija stylizowana wić roślinna. Belkę nadproża zdobi symbol św. Łukasza Ewangelisty - uskrzydlony wół. W tympanonie relief przedstawiający Boże Miłosierdzie (pelikan karmiący pisklęta). Trzony pilastrów trzeciego z portali w elewacji północnej zdobią kwadraty wypełnione naprzemiennie motywami ośmiopłatkowego kwiatu i główkami putt (kobiet?) w obramieniu z liści akantu. Belkę nadproża zdobi medalion z symbolem św. Jana Ewangelisty - orłem, zaś w tympanonie krzyż w koronie cierniowej, flankowany medalionami z kwiatami takimi jak na pilastrach.
Portal elewacji południowej jest odpowiednikiem środkowego portalu elewacji północnej, różni się jednak wzorem flankujących go pilastrów, a belkę nadproża zdobi medalion z symbolem św. Marka Ewangelisty - uskrzydlonym lwem. Nad nim w naczółku kielich adorowany przez stojące na konsolkach puttach.
Główne wejście do kościoła prowadzi przez portal w elewacji zachodniej. Na cokołach pilastrów flankujących ten najbardziej reprezentacyjny z portali umieszczono plakiety przedstawiające po trzy śpiewające putta trzymające otwartą księgę (na pilastrze południowym) lub z rozpostarty zwój (na północnym). Na samych pilastrach stoją miedziane figury aniołów trzymające misy z przedstawieniem głowy św. Jana Chrzciciela (od południa) i orła (od północy). Głowice pilastrów wspierających architraw zdobią stylizowane szyszki z liśćmi akantu. Nad architrawem, chroniony przez pulpitowy daszek, relief przedstawiający chrzest Chrystusa w Jordanie. Oryginalna brama wykonana była z brązu zachowała się z niej tylko partia górna z kartuszem przedstawiający Baranka Paschalnego. W prostokątnej kruchcie zachodniej przekryty sklepieniem kolebkowym stoi marmurowa kropielnica z ośmioboczną czaszą wspartą na kolumience oraz neobarokowy krucyfiks.
Centralna część nawy głównej została przekryta płaską kopułą, z dolną krawędzią zdobioną opaską z naprzemienne ułożonymi główkami putt i stylizowaną wicią roślinną. W czaszy okrągły otwór obwiedziony opaską ze złotymi guzami. Poniżej kopuły na pendentywach, w ośmiobocznych medalionach Chrystus przedstawiony jako Rybak, Dobry Pasterz, Siewca i Rolnik. Wyposażenie prezbiterium z absydą przekrytą konchą po wojnie uległo zmianie. Ołtarzowy krucyfiks, wykonany z jednego kawałka marmuru kanaryjskiego, tak jak portale dzieło R.Schipke, w 1966 r. został przesunięty na ścianę absydy.
Mozaiki wykonane w 1978 r. przez J.Stańdę. Po prawej stronie od ołtarza przyścienna ambona wykonana z czarnego marmuru przez Th. v. Gosen (m.in. Amor na pegazie nad Fosą i Justitia nad wejściem do gmachu sądu). W 3 płycinach trzonu ambony figury aniołów z nimbami nad głową. W dolnej partii schodów postać siedzącego mężczyzny podpierającego ręką głowę - autoportret artysty. W ramionach krzyża empory wsparte na półokrągłych arkadach na betonowych kolumnach z neoromańskimi głowicami. Nad emporami rozpostarte jest sklepienie kolebkowe, zaś pod nimi żaglaste na gurtach. Łuki arkad i filarów kopuły, jak również gurty sklepień bocznych zdobione kwadratowymi kasetonami.
Dwa duże witraże boczne zostały wykonane wg proj. J.Stańdy z 1977 r. Witraż po lewej stronie przedstawia św. Franciszka z Asyżu, Patrona Zakonu Kapucynów, a nad prawą emporą Maryję w chwale całego Kosmosu. Pierwotne witraże przedstawiały: po stronie południowej Wesele w Kanie Galilejskiej lub i Ostatnią Wieczerzę, a od północy Wskrzeszenie Łazarza. Tak jak organy (obecne są z lat 60-tych) witraże te nie przetrwały wojny.
W prawej kaplicy bocznej znajduje się cudowny, łaskami słynący obraz Matki Boskiej Pocieszenia, przywieziony przez repatriantów z Hodowicy pod Lwowem. Dzięki niemu 30. IV. 1961 roku kościół został wyniesiony do rangi Sanktuarium Maryjnego dla całego Dolnego Śląska. Dla katolików Matka Pocieszenia jest szczególną Patronką rodzin i młodych małżeństw.
Za Antkowiak Z. "Kościoły Wrocławia", Wrocław 1991.
------------------------------------------
EWANGELICCY DUCHOWNI Parafii św. Jana Chrzciciela we Wrocławiu
(wg Ulrich Bunzel "Entstehen und Vergehen der evangelischen Kirchen Breslaus")
Reinhardt od 1912 r. (od 1946 był Dziekanem Miejskim Wrocławia); Müller Lic. od 1918 r.; Loheyde od 1929 r. (śmiertelnie ranny w 1945); Alberty od 1935 r. (poległ w 1942; Burchard od 1939 r. (zm. w 1960); Dubke od 1942 r.; Albertz od 1939 r. (był też burmistrzem Berlin-West); Leder od 1944 r.
