Budynek dworca na placu Staszica (Rossplatz) zbudowano wg projektu wrocławskiego architekta Karla Klimma. Parterowy budynek o szachulcowej konstrukcji wyróżniał się malowniczą i rozczłonkowaną bryłą, nawiązującą do architektury regionalnej wzbogaconej o cechy architektury fin de siecle - efektowne, duże arkadowe okna oraz również tak uformowane zastrzały podtrzymujące konstrukcję wiaty i ganku. Kompozycję bryły wzbogacały wykusze, ryzalit, ganek i wiata peronowa. Budynek pomimo drobnej bryły na tle okazałych kościołów w pobliżu (św. Bonifacego oraz nieistniejącego protestanckiego kościoła Odkupiciela) wyróżniał się, także na tle monumentalnych pozostałych dworców wrocławskich. Teren przylegający bezpośrednio do stacji był obsadzony drzewami i krzewami w ten sposób podkreślając styk dwóch placów - Strzeleckiego i Staszica. W budynku dworca zarząd kolejki prowadził restaurację oraz sprzedaż gazet i książek. Pod koniec lat 30. dworzec nieznacznie rozbudowano - powiększając powiększenie spedytora kosztem poczekalni 2. klasy. Lokalizacja stacji odpowiadała ówczesnym potrzebom komunikacyjnym - w 1898 r. przy placu Strzeleckim istniał końcowy przystanek tramwajowy, blisko było do dworca państwowego Nadodrze. Budując wyjście toru kolejki ze stacji wyprowadzono je na szynach rowkowych ułożonych w bruku, z trzecią szyną dla później otwartej, normalnotorowej linii tramwajowej przez most Osobowicki. Równoległe funckjonowanie przez blisko 50 lat kolejki i tramwaju okazało się uciążliwe i obfitowało w wypadki, które powodowały coraz większą krytykę kolejki z parowozem w centrum miasta. Ostatecznie 15 grudnia 1951 r. zamknięto dworzec dla pasażerów przenosząc odprawę na dawny dworzec towarowy przy ul. Na Polance. Dworzec na placu Staszica bezpowrotnie utracił swoją pierwotną funkcję. Pełnił później funkcję np. skupu butelek. W późniejszym czasie dobudowano od północnej strony, w części peronu, drewniany magazyn obity płytami i papą. Dworzec służył jako kiosk i sklep warzywny - zabudowano ganek deskami tworząc coś na kształt slumsu. W latach 70. został opuszczony i ulegał dewastacji. W lipcu 1979 budynek dworca wpisano do rejestru zabytków, a w kwietniu 1981 r., na propozycję miasta - budynek przejęła parafia św. Bonifacego z przeznaczeniem na cele katechetyczno-duszpasterskie. Rewaloryzację dawnego dworca przeprowadzono w latach 1983-1987. Projekt architektoniczny wykonali Wanda i Tomasz Kononowiczowie, a projekt budowlany wykonał inż. Wojciech Święcicki. Obiekt oddano do użytku w 1987 roku. Obecnie funkcjonuje tu Klub Inteligencji Katolickiej oraz siedzibę ma firma projektowa Creoprojekt. W 2016 r. przeprowadzono kolejny remont dworca dzięki wsparciu środków z miasta w ramach Europejskiej Stolicy Kultury - przywrócono oryginalny wygląd peronu, ułożono od północnej strony tor na którym ustawiono wąskotorową lokomotywę Tx2-355 (na tor 600 mm) pozyskany z Muzeum Ziemi Pałuckiej w Żninie, (kolejka wrocławska miała szerokość toru 700 mm - uzup. moose). Ustawiono również tablice informacyjne o historii Kolejki Trzebnickiej (moose, różne źródła głównie "Wrocławska Kolej Wąskotorowa 1894-1991" pod red. M. Jerczyńskiego, Poznań, 2010)