Intencją fundatora było powierzenie własnej memorii grobowej wstawiennictwu św. Elżbiety z Turyngii, której kult miał na Śląsku od średniowiecza dość duży zasięg.
Barokowa kaplica założona jest na planie wydłużonego prostokąta z aneksem ołtarzowym i zakrystią, dzieli się na 3 segmenty przestrzenne połączone płynną strukturą ścian: środkowy, sklepiony eliptyczną kopułą na pendentywach, oraz boczne, sklepione beczkowo. Kompozytowe kolumny wyróżniają 2 dominanty ideowe wnętrza: ołtarz z posągiem św. Elżbiety (1682r.) i nagrobek z klęczącą figurą fundatora, zwróconą ku ołtarzowi w akcie "wieczystej adoracji" i otoczony personifikacjami Prawdy i Wieczności (1683r.).
Dekoracja malarska Scianziego (sklepienie) i Andreasa Kowalskiego (ściany) przedstawia śmierć, pochówek i niebiańską chwałę św. Elżbiety. Nad wejściem do kaplicy od strony obejścia chóru katedry ustawione jest marmurowe popiersie kard. Fryderyka przypisywane Berniniemu (ok. 1668r.).
Harmonijne zespolenie architektury, rzeźby kamiennej, sztukaterii i malarstwa ściennego, dokonane w kaplicy, uważane jest za najdoskonalszy przerzut stylowy rzymskiego baroku na pólnocnej stronie Alp.

za: Janem Harasimowiczem